twee mannen op de hei
ze spraken en ze zwegen
soms lachte een, soms allebei
soms leken ze te overwegen
vragen kwamen op elk gebied
het antwoord wisten ze niet
ze spraken over Boeddha en over God
vrijmoedig, zonder oordelen
en over karma en hun lot
over oude wonden en over helen
maar op alle vragen uit dit lied
wisten ze het antwoord niet
een van hen omarmde vroom
een berk, daar midden op de hei
‘Ik ben een mens, jij bent een boom
en later ben ik jou en jij dan mij’
een moment dat hen niet onbewogen liet
waarom? dat begrepen ze zelf ook niet.
weet jij nog hoe ze heette
die eerste zoen, het eerste strelen
ik zal het nooit vergeten
en het zou me later nooit vervelen
zo lagen zij daar op hun rug
en keken op hun leven terug.
al vragend vulden zij hun dag
langs dalen en langs sloten
voor iemand die hun dolen zag
leken ze niets opgeschoten
twee mannen op de hei
van al het weten vrij.