Eelco Musho

soms weet ik
niet eens
of ik
twijfel
of wijfel

als je moe bent
of depressief
kun je gerust proberen
een gedicht te schrijven
het wordt toch niks

der schöne blaue Donau
is na de belofte van eeuwige trouw
de grootste leugen die ik ken
de leugen zelf is wonderschoon
betovert al ruim een eeuw in Walzer und Ton
maar het werkelijke verhaal
is dat er niets is dan een banaal kanaal
met zware bruggen vol kabaal
en grijze oevers leeg en kaal
geen haan die er naar kraait
dat Wenen haar de rug heeft toegedraaid

soms moet iets gewoon een keer gezegd worden

ik heb je lief gehad
ik heb gegeven, kon ontvangen
met goud heb ik je omhangen
meer dan ik bezat

ik heb je lief gehad
ik stilde schroomloos je verlangen
likte de tranen van je wangen
maar je wist van mijn rusteloze hart

je wist het en je sloot je ogen
ik wist het en leefde de dag
heb ik jou of hebben wij onszelf bedrogen?

jij alleen bent het die oordelen mag
maar ook zelf heb ik mijn hart gewogen
en doe dat nog m’n lief, iedere nacht

ik vraag mij af
wie ik zal zien,
wie jij zult zien
wanneer
je terugkomt;
hoever kan iemand,
kun jij, kan ik veranderen
in zo een tijd?
kijk goed en laat mij
naar jou kijken
voel mij en
laat mij voelen
zodat jij en
ik ook weten zal
dat veel veranderen kan
maar dat ook heel veel blijft

een zwarte hand
spelt onheil
op mijn buikwand
al weet ik zeker
dat het komt

wachten is ver
dwalen
in de toekomst

we groeven langs de Nijl
naar schatten
bedekt met zand en slib,
een deken van de tijd
we zochten aan de westkant
belegerd door de doden
we zochten aan de oostkant
daar waar het leven is
als een van ons iets vond
dan spoelden we het in de Nijl
totdat het vuur was als de zon
de Nijl ving onze tranen
zonder te vragen of ze
gelachen waren of gehuild.
ik vond een hart,
gehuld in windsels
het klopte,
dat het masker viel
ik had gedachteloos gegraven
gedreven, zonder te meten
maar te weten
dat het van mij was,
lang geleden
toen ik het wilde wassen
week de Nijl uiteen
en sprak
‘het zand verwaait wel
maar het slib is vruchtbaar,
neem dat maar met je mee,
je tranen zullen slib aandragen
voor de schatten van vandaag.

verdwaasd
staart de boer
naar zijn akker;
nog nooit
was de oogst
zo versteend
als dit jaar
en de ploeg liep
vast
in kabels,
de wortels
van de nieuwe tijd

ik zag twee vlinders in de nacht
verlicht door milde maneschijn;
zij fladderden in dwaze lijn
en toonden vrij hun kleurenpracht

ik zag twee vlinders in de nacht
die langs elkander streken
en dan uiteen weer weken,
een spel dat nimmer leek volbracht

steeds komt die nacht opnieuw tot leven:
ik streel jouw prikkelende kleuren
totdat jij zacht begint te beven

ach, wat zou ik niet willen geven,
te proeven weer jouw zinnelijke geuren,
vereend in vlindervlucht omhoog te zweven.

soms weet ik
‘s ochtends al
dat mij die dag
poëzie
ontglijden zal

zoals een keutel
tijdig meldt
dat het
mijn sluitspier
spreiden zal

zo bezien
biedt loslaten
de troost
dat het
bevrijden zal