al weken passeren we die grens
soms van boven, soms van onderen
hij blijft me steeds verwonderen,
kan niet kiezen waar ik me ‘t liefste wens
geen enkele boom neemt deze horde
de natuur is onverbiddelijk
verdwaald zaad sterft onmiddellijk
hier handhaaft kou gestreng de orde
op deze grens staan geen wachten,
er zijn geen rollen prikkeldraad
noch zielen die naar vrijheid smachten
waar de natuur haar grenzen trekt
is geen controle, angst of haat;
er is de stilte die slechts compassie wekt