Eelco Musho

een wolkendek scheidt ons van de zon
de warmte moet nu van binnen komen
van ver achter onze dromen
daar waar het allemaal begon

er spookt van alles door ons hoofd
maar steeds is er een dieper voelen
een dieper willen, vrij van doelen
voor de mens die in wat-is gelooft

de werkelijkheid is één groot bericht
voor wie er op is afgestemd
en niet voor illusies is gezwicht

het wolkendek ontneemt ons niet het zicht
het toont juist wat is voorbestemd
dat wat verduistert brengt soms licht

vanochtend met Louie in een stare-down;
onze hoofden naar elkaar gebogen,
keek ik in twee melancholieke ogen,
als van een in Rusland getogen clown

open luiken van een hondengeest,
een half gedomistificeerde wolf
die nooit graag het onderspit dolf:
vecht of je bent er zelf geweest

plots slaat Louie z’n ogen neer
ik schrik, wat heb ik fout gedaan?
dan zie ik dat hij eens te meer

niet schrikt van mijn gestaald verweer
maar door mededogen is aangedaan
ik maak gewoon geen indruk meer

nu staan we bij Dombas in de bergen
waar Ibsen zijn Peer Gynt tot leven bracht,
een sage die menigeen hoop én huiver bracht;
ook zijn hier trollen, een vreemd soort dwergen

de gelijkenis met Gynt grijpt me naar de strot,
het goed en kwaad van hem verteld,
hoe hij zich later als en ui heeft afgepeld…,
dat ik – als hij – bij haar mag zijn, tot slot…

maar onze sage is nog lang niet afgerond
voor nu is er de fjordenkust die op ons wacht
en later nog veel meer, bij leven en gezond

zo reizen wij, gedragen door de eeuwigheid
door geleefde dag en niet minder volle nacht;
het bestaan is groots en we hebben nog de tijd

m’n lief en ik, we sliepen kort
verkeer joeg langs onze dromen,
uiteindelijk wel wat tot rust gekomen
ondanks de zorg over de ford

hij is gewond, die ouwe bak,
de koppeling aan stukken
het gaat misschien vandaag al lukken,
dat ons mobiel herrijze uit z’n wrak!

in de sfeer van ons mensvreemd verblijf
hebben we bij Mac Donalds gegeten,
‘t voedt niet maar het vult het lijf

het enige dat telt temidden van dit ongerief
is dat wij ons genoeg’lijk verenigd weten,
de hond en ik, tezamen met ons lief

de eerste hele dag in Noorwegen
wordt door lijf en geest en trouw gemoed

alles wat het altijd trekken moet –
verklaard tot rustdag, stil en licht-belegen

zo’n dag waarop de zenuwen zich legen
je stofjes op je oogbol bestudeert
zo’n dag waarop je helemaal niets leert
en ook onderling veel wordt gezwegen

we liepen tussen akkers en korenvelden

hier staat nog graan en vliegen insekten –
veel meer hoef ik vandaag niet te vermelden

maar onderhuids wil iets opgemerkt worden:
verwachtingen en hoop die uit de leegte lekten
over morgen, hoge bergen en diepe fjorden….

iemand gaat dood, maar blijft bestaan
de vorm verandert, maar wat is vorm
het lijf ontmanteld, maar wat is de norm
alleen de schijn gaat naar de maan

Ingmar Bergman beleed de waarheid
verwekte Bibi Andersson en Liv Ullmann
onthutste elke toeschouwer, maar hoe dan,
met zijn meedogenloze klaarheid?

hij is er nog, ik herkende hem vandaag
in een onstuimige waterval
die zich verdiepte, laag na laag

en zijn psycho-drama, ons door hem geboden,
van het onuitputtelijk menselijk tranendal
zag ik in een luthers kerkje, tussen de doden

mijn geest is soms een vurig paard
dat bokt naar alle kanten;
los van het leed in ‘s werelds kranten
rent het een eigen onbezonnen vaart

niet alle gekte hoeft te worden ingedamd
zo lijd ik momenteel aan sonnetesie
dat is een hypomane vorm van poëzie;
liever op hol, dan door de leidsels overmand

‘s nachts sta ik beschouwelijk in de wei
en vind voor bijna alles woorden
maar weet: die woorden zijn niet echt van mij

het is de taal van liefde die me drijft
ik ben slechts oren die de woorden horen,
ben slechts de hand die ze jouw schrijft